Bâcûrî’s Approach To Prophet

Günümüzde ateizm ve deizm gibi akımların nübüvvet müessesine yaptığı itirazlar, bu meselenin ispatına yönelik yeni literatür çalışmalarını daha önemli kılmaktadır. Bâcûrî’nin nübüvvetin ispatı temellendirmesi bağlamında ortaya koyduğu argümanlar, olan inancın klasik delillerini yansıtması bakımından önem arz etmektedir. Bâcûrî konuda genel olarak Eş’arî Sünnî çizgiyi takip etmekte bazı noktaları ise tasavvufî şahsiyetlerden nakiller birtakım kavramlardan hareketle açıklamaktadır. Böylece kelâm tasavvuf ilmini mezcetmeye çalışarak iki farklı disiplini birbirine yaklaştırmaktadır. Nübüvveti “insan aklının faal akılla iletişim kurması” şeklinde yorumlayan kesbîlik anlayışına zemin hazırlayan filozofların görüşlerini reddeden Bâcûrî, onun vehbî olduğunu, gayret cehdle kazanılamayacağını ifade Nübüvvetin aklen vâkıa mümkün bir fiil olduğunu Allah için zorunluluk edemeyeceğini belirtmektedir. reel ilkesel nübüvveti muhal gören ontolojik anlamda Sümeniyye Berâhime düşünsel akımlara karşı çıktığı açısından vacip olduğu fikrini ileri süren Mu‘tezile’ye de çıkmaktadır. Hz. Muhammed’in, ruhunun diğer tüm ruhlardan önce yaratıldığını, melek, cin insanların yanı sıra nebîlere geçmiş ümmetlere gönderildiğini zikrederek sadece Araplara iddia eden Îsevileri eleştirmektedir. O, mûcizenin, kerâmet irhas hârikulâde olaylardan aynı şekilde sihir, büyü benzerlerinden savunmaktadır. Bu çalışmanın amacı pek çok alanda şerh, haşiye müstakil eser kaleme alan 19. yy. âlimlerinden anlayışını incelemektir. çerçevede makale, geçmişten günümüze uzanan nübbüvvet meselesine güncel kanaatlerin doğru sağlam zeminde anlaşılmasına katkı sağlamayı gaye edinmektedir.